White एक जंग खुद के साथ भी, बड़ी लंबी चली थी तब सवाल जमीं का नही खुद के जमीर का था दोनो तरफ हुई तबाही, दोनो तरफ़ हुआ डुबना एक में कातिल दरिया, एक में दोष आंखो का था ©Vijay Gohel Saahil

Vijay Gohel Saahil

White *દોસ્ત* તારા નગર માં આવવું જો સહેલું નથી હવે યાદો જૂની અને ખાલીપો નવો ઘેરી વળે છે હવે ઉભો રહ્યો બાંકડે ફરી આવી ને પહેલાં જેમજ તારો અણસાર કે તું પણ અંહી ક્યાં મળે છે હવે ? ©Vijay Gohel Saahil

Vijay Gohel Saahil

White એ દીવસે પણ રાંધણ છઠ્ઠ પછી ની શીતળા સાતમે ફૂટપાથ નજીક એક કાર આવી, ડ્રાઈવરે જમવાનુ ભરેલી થેલી એક બહેન અને બાળક ને આપી અને કાર નિકળી ગઈ. થેલી માં ગઈકાલ ની બનાવેલી વાનગીઓ હતી, બાળકે કુતુહલતા થી માં ને પૂછ્યું માં આજે આટલું સરસ જમવાનું કેમ, માં એ કહ્યું શીતળા સાતમ હોય એટલે લોકો સારી વાનગીઓ આજે બનાવીને આવતી કાલે જમે. બાળકે એક પૂરી મોઢા માં નાખી, અને બોલ્યો આપણે તો રોજ વાસી અને ગઈકાલ નું જ જમીએ છીએ, આપણે તો રોજ શીતળા સાતમ હોય હેં ને માં ?? માં એ એને છાતી સરસો ચાંપી દીધો. ©Vijay Gohel Saahil

Vijay Gohel Saahil

उठो चलो रणभूमि में, अब खुद ही खुद को बचाना होगा कर देना सीधा सर कलम, बस अब ये ही तो बताना होगा લાશો, ચીસો, ચર્ચાઓ, મીણબત્તીઓ નથી જોવી નથી સાંભળવી નથી કરવી નથી પ્રગટાવવી કોણ હતું એ શોધી ને સીધી એ માથે ગોળી ધરવી છે હવે ©Vijay Gohel Saahil

Vijay Gohel Saahil

White जिंदगी तू ही बता, कैसा रहा तेरा सफर, मंजिलों की तलाश में, कितना था दर्द का असर. दर्द में तू भी यहां, बहुत सहम जाती पिया, दर्द जताने वाले आंसू, सूक गए होते अगर. जख्म कितने मिलेंगे, किसी यहां हे कुछ पता, हमसफर के साथ थोड़े आसान हो जाते मगर. जुस्तजू उनमें डूबने की, दफन हो गई थी तब, जब से झुक गई हे वो हया भरी तेरी नजर. ©Vijay Gohel Saahil

Vijay Gohel Saahil

छत पे छेद हे, उसका भी एक सबब यह हे उजाला पंहोचता रहेगा गरीब के घर अब ©Vijay Gohel Saahil

Vijay Gohel Saahil