ਜਦ ਨਸ਼ੀਬ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕਾਤਿਲ ਬਣਕੇ, ਮਾੜੀਆਂ ਫੀਤੀਆਂ ਲੌਂਣ ਲੱਗੇ, ਜਦ ਸਾਫ਼-ਮਸੂਮ, ਜਿਹੇ ਮਨ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਕੱਚਰੇ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ, ਜਦ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਵੀ ਸਿੱਖਲੀ ਦੁਨੀਆਂ, ਰੰਗ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਰੰਗਿਆ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਆਖਿਰਕਰ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਦਾ , ਛਾਤਿਰ ਹੋਂਣਾ ਲਾਜ਼ਿਮ ਸੀ। ਗੁਰੀ ਮਲਕਪੁਰ

guri

ਜਦ ਨਸ਼ੀਬ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕਾਤਿਲ ਬਣਕੇ, ਮਾੜੀਆਂ ਫੀਤੀਆਂ ਲੌਂਣ ਲੱਗੇ, ਜਦ ਸਾਫ਼-ਮਸੂਮ, ਜਿਹੇ ਮਨ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਕੱਚਰੇ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ, ਜਦ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਵੀ ਸਿੱਖਲੀ ਦੁਨੀਆਂ, ਰੰਗ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਰੰਗਿਆ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਆਖਿਰਕਰ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਦਾ , ਛਾਤਿਰ ਹੋਂਣਾ ਲਾਜ਼ਿਮ ਸੀ। ਗੁਰੀ ਮਲਕਪੁਰ

guri

ਇੱਥੇ ਭੱਟਕਣ ਦਾ ਐ ਸਾਥ ਹੀ ਮਿਲਣਾਂ, ਉਮਰਾਂ ਤੀਕਰ ਦਾ, ਤੂੰ ਉਜੜਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਸੁੱਖਦ- ਸੁਨੇਹਾਂ, ਟੋਹਲਦਾ ਫਿਰਦਾ ਏ, ਭਾਵੇਂ ਰੰਗ-ਤਮਾਸ਼ੇ, ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ , ਜਿੰਦਗੀ ਜਗਮਗ ਏ, ਦੱਸੋਂ ਬੁੱਝੇ ਦੀਵੇ ਨੇ ਵਿਹੜਾ ਕਿੱਥੋਂ, ਰੋਸ਼ਨ ਕਰਨਾਂ ਏ । ਗੁਰੀ ਮਲਕਪੁਰ

guri

ਬਚਪਨ ਜੂਨ ਹੰਡਾਵਾਂ ਬੜੇ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ, ਕੁੱਲ ਅਜ਼ਾਦੀ ਫਿੱਕਰ ਫੁਕਰ ਨਾ ਕੋਈ ਏ, ਦੇਖ ਜਵਾਨੀ ਮੱਗ੍ਹਦੀ ਜਾਵੇ, ਰਗਾਂ ਚ ਗਰਮੀ ਬੋਲੇ, ਅਣਖਾਂ ਛੱਡਕੇ ਅੱਖ ਮਸਤਾਨੀ ਹੋਈ ਏ । ਗੁਰੀ ਮਲਕ

guri

ਮੇਰੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਮੇਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਾਲ ਐ, ਪੱਕਾ ਫੈਸ਼ਲਾ ਮਨ ਦਾ ਐ ਕਿ ਰੌਲਾ ਨੀ ਪਾਉਣਾਂ, ਉਜ਼ ਆਸ ਦੇ ਜੱਗਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਤਿਲਮਿਲਾਉਂਦਾ ਜ਼ਰੂਰ ਐ, ਪਰ ਅਸਲ ਗਵਾਹੀ ਮੇਰਾ ਕਿਰਦਾਰ ਦੇਵੇਗਾਂ।

guri

ਇੱਕ ਰਾਹ ਤਾਂ ਕੁਦਰਤ ਵੱਲਦਾ ਏ, ਇੱਕ ਰਾਹ ਮੇਰੇ `ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਏ, ਮੈਂ ਕੁਦਰਤ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ, ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਖੁਸ਼ ਬੜਾ, ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਕੱਟਦਾ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ, ਰੁੱਖ ਡੋਲੇ ਨਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬੜਾ, ਜਿਉਂਦਾ ਇਹ ਫ਼ਲ , ਛਾਂ ਦਿੰਦਾ, ਤੇ ਮਰਕੇ ਵੀ ਤਾਂ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹਾ, ਕਿਤੇ ਸਿਖ ਤੂੰ ਉਹਨਾਂ ਚਸ਼ਮਿਆਂ ਤੋਂ, ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਨਾ ਡੋਲਣ ਜੋ, ਉਹ ਪਾੜ ਕੇ ਸੀਨਾ ਪੱਥਰਾਂ ਦਾ, ਮੰਜਿਲਾਂ ਤੀਕਰ ਪਹੁੰਚਣ ਉਹ, ਕਿਤੇ ਵਰਸ਼ੇ ਮਿੰਨ ਮਿਨ ਕਣੀਆਂ ਜੀ, ਕਿਤੇ ਤਪਦਾ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਖੜ੍ਹਾ, ਕੋਈ ਇੱਕ ਇੱਕ ਦਾਣੇ ਨੂੰ ਤਰਸਦਾ ਏ, ਕਿਤੇ ਅੰਨ ਦਾ ਏ ਭੰਡਾਰ ਬੜਾ, ਕੀ ਲਿਖਣਾ ਕੁਦਰਤ ਬਾਰੇ ਤੂੰ, ਸੀਮਾ ਅਪਰ -ਅਪਾਰ ਬੜੀ, ਦੋ ਕਦਮਾਂ ਤੱਕ ਚੱਲਕੇ, ਰੁੱਕ ਗਈ, ਵੱਧਦੀ ਨਾ ਅੱਗੇ ਸੋਚ ਖੜੀ ...........

guri