White #वक्त... @शब्दभेदी किशोर वक्त से जालिम कोई बला नहीं हैं वक्त से बेहतर कोई सलाह नहीं हैं वक्त ही हैं मरहम और वक्त ही सिला हैं वक्त से रहबर कोई दुवाँ नहीं हैं वक्त हर जख्म को भर देता हैं वक्त से बेहतर कोई दवा ही नहीं हैं ये तो सब वक्त वक्त की ही बात हैं...... किसीका अच्छा चलता हैं तो किसीको काटना पडता हैं किसीको बिन मांगे मिलता हैं तो किसीको मांगना पड़ता हैं किसीका बितता हैं तो किसीको बिताना पडता हैं ये तो सब वक्त वक्त की ही बात हैं...... ©शब्दवेडा किशोर

शब्दवेडा किशोर

White जो खळखळून हसतो ना त्याला एकदा मनापासून व आपुलकीने विचारून पहा " कसा आहेस..?? " अक्षरशः तो तुमच्यासमोर ढसाढसा रडेल.... माणसं आतून वाचायला शिका.. बाहेरून तर प्रत्येकजणच हसरा दिसतो. ©शब्दवेडा किशोर

शब्दवेडा किशोर

अंधार आणि एकांताचा जणू काहीतरी घनिष्ट सबंध असावा! या दोघांच्या सानिध्यातच माणूस अगदी शांत आणि अबोल होतो. दुनियेशी हितगुज करू पाहणारा दमलेला जीव या क्षणी स्वतःमध्येच इतका गुरफटून जातो की त्याला स्वतःचच भान राहत नाही. सुखाच्या तरंगांवर हेलकावे खात असलेली त्याची नाव बघता बघता कधी दुःखाच्या खोल दरीत कोसळते त्याचं त्यालाही समजत नाही. आणि तेव्हाच सुरू होते बुडू पाहणाऱ्या जीवाला काटावर पोहोचवण्याची केविलवाणी धडपड! पण नेमकं तिथेच तुमच्या प्रयत्नांना चपराक लगावून मिळणाऱ्या यशाला पराभूत करून तुमचाच पराजय तुमच्यावर हसू पाहतो आणि तेव्हाच मनुष्य दुःखाच्या दरीत असलेल्या वेदना आणि यातनांच्या सानिध्यात घटांगळ्या खात राहतो. अगदी निष्प्राण होईपर्यंत! ©Rushikesh bhadange

Rushikesh bhadange

White #वक्त... @शब्दभेदी किशोर वक्त से जालिम कोई बला नहीं हैं वक्त से बेहतर कोई सलाह नहीं हैं वक्त ही हैं मरहम और वक्त ही सिला हैं वक्त से रहबर कोई दुवाँ नहीं हैं वक्त हर जख्म को भर देता हैं वक्त से बेहतर कोई दवा ही नहीं हैं ये तो सब वक्त वक्त की ही बात हैं...... किसीका अच्छा चलता हैं तो किसीको काटना पडता हैं किसीको बिन मांगे मिलता हैं तो किसीको मांगना पड़ता हैं किसीका बितता हैं तो किसीको बिताना पडता हैं ये तो सब वक्त वक्त की ही बात हैं...... ©शब्दवेडा किशोर

शब्दवेडा किशोर

White जो खळखळून हसतो ना त्याला एकदा मनापासून व आपुलकीने विचारून पहा " कसा आहेस..?? " अक्षरशः तो तुमच्यासमोर ढसाढसा रडेल.... माणसं आतून वाचायला शिका.. बाहेरून तर प्रत्येकजणच हसरा दिसतो. ©शब्दवेडा किशोर

शब्दवेडा किशोर

अंधार आणि एकांताचा जणू काहीतरी घनिष्ट सबंध असावा! या दोघांच्या सानिध्यातच माणूस अगदी शांत आणि अबोल होतो. दुनियेशी हितगुज करू पाहणारा दमलेला जीव या क्षणी स्वतःमध्येच इतका गुरफटून जातो की त्याला स्वतःचच भान राहत नाही. सुखाच्या तरंगांवर हेलकावे खात असलेली त्याची नाव बघता बघता कधी दुःखाच्या खोल दरीत कोसळते त्याचं त्यालाही समजत नाही. आणि तेव्हाच सुरू होते बुडू पाहणाऱ्या जीवाला काटावर पोहोचवण्याची केविलवाणी धडपड! पण नेमकं तिथेच तुमच्या प्रयत्नांना चपराक लगावून मिळणाऱ्या यशाला पराभूत करून तुमचाच पराजय तुमच्यावर हसू पाहतो आणि तेव्हाच मनुष्य दुःखाच्या दरीत असलेल्या वेदना आणि यातनांच्या सानिध्यात घटांगळ्या खात राहतो. अगदी निष्प्राण होईपर्यंत! ©Rushikesh bhadange

Rushikesh bhadange