White चारोळी.... वाट दिसेल तुलाही खचून तू जाऊ नकोस विश्वास ठेव विधात्यावर प्रयत्न मात्र करायचा कधी सोडू नकोस ©Mayuri Bhosale

Mayuri Bhosale

चारोळी... सह्याद्रीच्या कुशीतल्या त्या उंच उंच डोंगर माथा रचली जणू महाराष्ट्राच्या यशाची वेगळीच यशोगाथा ओंजळीत दाटले हसू हिरवेगार निसर्गाच्या गाली चित्र उमटे मनी ते दऱ्यांचे रूप पाहून रुंद खोल खाली ©Mayuri Bhosale

Mayuri Bhosale

चारोळी.... पाखरू भिरभिर घाली अवकाशाला काहीच कळेना वळेना त्याच्या इवल्याशा मनाला सुखाचा क्षण साथ देई वेगळ्या अशा भेटीला सोनेरी हसू पसरूनी हा साज भुलवी त्या आभाळाला ©Mayuri Bhosale

Mayuri Bhosale

शायरी.... हमें तो अपनों ने ही ऐसे लूटा आखिर कौन देखता है यहाँ किस का क्या है छूटा दिल कहता है कि बहुत कुछ कर जाऊ तेरे वास्ते लेकिन अलग ही है तेरे मेरे रास्ते दिल मन को पुछता है क्या तुम खुश हो ना तब दिल मे दबी हुई बात आती है ओठों पर ये अजब लगता है हमे मुस्कराना..... ©Mayuri Bhosale

Mayuri Bhosale

मनातील एक भाकर गं.... लहानपण कसे डोळ्यात भरलं गं आठवणींच जग मनात सरलं गं माझी माय मला त्यात दिसशी गं राना शेतात ती राबती गं एक भाकर खायला मिळती गं पण किती दिवसभर ती पळती गं भाकर दिसती आपणास एवढी गं त्या पाठीमागे कष्ट सारं खूप गं पहाटे उठून पीठ दळती गं मग मुलांसाठी भाकर माय करती गं भाकर करताना गाली हळूच हसती गं मनी विचार आला कसं हिला जमतं गं पीठ काटवटीत घेती गं गरम पाण्याचा चटका हाती सोसती गं मनी नाही कसली तिच्या भीती गं थापलेली भाकर जाते तव्यावर गं टम्म टम्म फुगू लागते भाकर गं टम्म फुगलेल्या भाकर मध्ये भरती मायेचा ओलावा गं अशी वेगळी भाकर मनात घर करून राहिली गं अशी भाकर नाही बघायला परत त्या मायेच्या स्पर्शाची गं जपून राहिल्या त्या आठवणी हृदयात गं ©Mayuri Bhosale

Mayuri Bhosale

नातं....(पाऊस आणि मातीच) पावसाच्या सरी कोसळल्या खाली सरीवर सरी, घेतात बिलगुनी मातीला घट्ट त्या जमिनीवरी. पावसाचे थेंब लागले टपटप नाचू, ढगांचा खेळ चाले एकमेकांस करती पुढे मागे खेचू. वेगाचा ही वारा सो सो सुटला, निसर्ग ही त्याच्या तालावर डूलू लागला. मातीतला सुवासिक मृदगंध पावसाचा, मनी हृदयी चित्र फुले पहिल्या प्रेमाचा. पाखरे ही बसली घरट्यात घाबरून विजेच्या त्या तेजाला, नाही गवसणी घातली त्यांनी मग अवकाशाला. वेगळेपण आहे किती या नात्यात, नाही कळले कधी कुणास लोक शोधी देवात. अनुभव खूप याचे समोर येत जाती, ठिकाणे वेगळी मात्र आशा निराळ्या राहती. मातीचा तो गंध नवा नवासा, मनास स्पर्श करूनी जातो हवा हवासा. ©Mayuri Bhosale

Mayuri Bhosale