"फिकट होत जातात रंग नभीचे धुसर होते वलय निरभ्रतेचे निळसर छटा जणू अंधारते सैरभर काहूर उठते मेघही शुष्कतेने थांबले निरंतर प्रवासास निघाले मी लुब्ध होऊन सारे पाहते माझ्यातील मीपण गळून पडते सर्व रंग एक असल्याचे बघते स्तंभित होऊन सारे पाहते मी ना माझी उरते तेव्हा एकरुप होऊन जाते जेव्हा ना इथे कुठला धर्म ना जाती अन् ना पक्षाचा झेंडा हाती मिसळूनी रंगात साऱ्या तुला निरपेक्ष आठवणींचा तो झुला लोभ , माया , मोह , मत्सर समूळ नायनाट होतो नंतर प्रभाती पाखरांसवे नभी जेव्हा हलकेच मी विहरुन येतो तेव्हा एकटाच प्रवासी वाटेवरचा ठाव घेतो निर्मळ मनाचा ©Sujata Bhalerao "